Czerwcowy deszcz

      

 

Pod kanonadą rzęsistych nieba łez,

co prują srebrnymi strugami nocy atłasową czerń,

dzwonią rynny, szemrają dachy, pluszczą chodniki,

z rześkim chlupotem stepują deszczowe chochliki,

ruszają w ułamek sekundy trwające tany,

by nagle rozprysnąć się chluszczącymi kleksami

i spłynąć wartkim, szumiącym nurtem w kałuż oceany.

Noc oczyszczona, odprężona deszczem,

schłodzona dżdżystym, ożywczym powietrzem,

 Cichnie, jakby czuwając

przed nowym atakiem wodnego ostrzału...

 Strząsane z rynien i drzew krople nikną

i wśród ukojonego ciszą świata milkną,

Żaden pies ni z bliska ni z oddali,

szczekaniem nikogo za nic nie gani,

Żaden krok samotny ni zgrzyt obcasa mokry,

Czujności nocnej warty hałasem nie rani.